مقدمه: نخ جراحی که اغلب به عنوان نخ بخیه نیز شناخته می‌شود، یک وسیله پزشکی است که برای نگه داشتن بافت های بدن پس از جراحت یا جراحی و جهت نزدیک کردن حاشیه زخم ها استفاده می‌شود. در اغلب موارد، سوزنی با نخ متصل برای بخیه زخم ها استفاده می‌شود. بخیه بر اساس شکل و اندازه سوزن و همچنین مواد و خواص نخ به انواع مختلفی طبقه بندی می‌شود.
نخ بخیه از چی درست میشه؟
فرآیند ساخت نخ بخیه طبیعی مانند کاتگوت شامل برداشتن و تراشیدن روده ها قبل از خیساندن آنها در مواد شیمیایی مختلف برای درمان، درجه بندی، بسته بندی و استریل کردن آنها برای اطمینان از عدم وجود مواد عفونی است. نخ های بخیه مصنوعی از انواع مختلف مواد شیمیایی به روش های مختلف تولید می‌شوند.
کاربرد انواع نخ بخیه
درمان آسیب زخم باز یا یک زخم جراحی اغلب نیاز به استفاده از بخیه دارد. بخیه ها اغلب اجزای حیاتی در بهبودی پس از آسیب هستند. انواع نخ بخیه می‌توانند زخم باز ایجاد شده از طریق تروما یا برش های جراحی را ببندند. به این ترتیب، بخیه ها با دور نگه داشتن عوامل عفونی خطرناک و با تشویق رشد پوست جدید به بهبودی کمک می‌کنند.
عوامل متعددی بر انتخاب انواع نخ بخیه تأثیر می‌گذارد. ماهیت زخم نیز ممکن است بر روی نخ بخیه ای که در نهایت پزشک انتخاب می‌کند، تأثیر بگذارد. علاوه بر این، ضخامت محل زخم و خاصیت ارتجاعی پوست اطراف زخم نیز در تصمیم گیری برای انتخاب انواع نخ بخیه نقش دارد.
انواع نخ جراحی
در حال حاضر نخ های بخیه با کیفیت های مکانیکی و فیزیکی شگفت انگیز در نتیجه پیشرفت های فنی در علم مواد تولید شده‌اند. آنها نه تنها نقش اساسی خود در بستن زخم را انجام می‌دهند، بلکه ویژگی های ضد باکتریایی نیز ارائه می‌دهند.
انواع نخ جراحی بطور کلی به قابل جذب و غیر قابل جذب تقسیم می‌شوند. انواع نخ بخیه جراحی از نظر جنس و بافت نیز به طبیعی و مصنوعی و تک رشته و چند رشته ای قابل دسته بندی هستند.
در حال حاضر نیاز به نخ بخیه های قابل جذب افزایش یافته است که با تجزیه پذیری ذاتی آنها در ارتباط است. نخ بخیه های غیر قابل جذب به دلیل ناتوانی در پوسیدگی یا متلاشی شدن، سهم کمتری از بازار را به خود اختصاص داده‌اند. این نخ ها بیشتر در بافت هایی که به کندی بهبود می‌یابند و یا برای بسته شدن طولانی مدت استفاده می‌شود.
بخیه های غیر قابل جذب باید پس از مدت زمانی از پیش تعیین شده برداشته شوند زیرا از ماده ای ساخته شده‌اند که در برابر فرآیندهای بیولوژیکی بدن مصون است. آنها با استفاده از موادی مانند ابریشم، نایلون، پلی پروپیلن و نخ های پلی استر ساخته می‌شوند. دو نوع بخیه غیر قابل جذب وجود دارد: بخیه های غیر قابل جذب گره دار و بخیه های غیر قابل جذب بدون گره.
بطور کلی برای بخیه های داخل جلدی، نخ بخی های نازک قابل جذب تک رشته ای با حداقل واکنش پذیری استفاده می‌شود. هنگام بخیه زدن پوست، به ویژه در نواحی حساس از نظر زیبایی از جمله صورت باید از کوچک ترین سایز نخ بخیه استفاده شود.
نخ بخیه سیلک
نخ بخیه سیلک از ماده طبیعی ابریشم تشکیل شده است که از کرم ابریشم به دست می‌آید. انواع نخ بخیه سیلک یک نخ بخیه با روکش و بافته شده غیر قابل جذب است که در سایزهای 2 تا 6-0 موجود است. نخ بخیه های سیلک با رنگ مشکی به دلیل دید بهتر مورد تائید FDA هستند.
نخ بخیه سیلک معمولاً یک نخ بافته شده است که در تراکم و طول رشته های مختلف در دسترس است. انواع مختلفی از نخ های بخیه موجود است و ابریشم همیشه بهترین انتخاب نیست. انتخاب نخ بخیه به شرایط و نوع زخم مورد نظر بستگی دارد.
بخیه‌های سیلک را می‌توان به عنوان لیگاتور برای فیکسچرهای دائمی، متحرک و جراحی قلب و عروق (برای بخیه زدن پیوندها) استفاده کرد.
انواع نخ بخیه سیلک که با سیلیکون پوشانده شده است عبور آسان از بافت را تسهیل می‌کند. این نخ ها استحکام گره خوبی نشان می‌دهند. آنها با سوزن های ساخته شده از فولاد آلیاژی سری 300 برای استحکام، تیزی و عملکرد برتر در دسترس هستند.
الیاف ابریشم معمولاً ماندگاری زیادی دارند بنابراین در مواقع آسیب جدی که بدن به زمان قابل توجهی برای بهبودی نیاز دارد، واقعاً خوب عمل می‌کنند. علیرغم اینکه تقریباً کاملاً طبیعی است، این نوع نخ بخیه اغلب باعث تحریک زیادی در محل می‌شود. به همین دلیل برای جلوگیری از عفونت و التهاب نیاز به مراقبت و نگهداری زیادی دارد. متخصصان پزشکی گاهی گزینه های کم خطر را برای بیماران انتخاب می‌کنند.
بیشتر بخوانید: برای مطالعه بیشتر تفاوت نخ بخیه سیلک با نایلون چیست را مطالعه بفرمایید.
نخ بخیه ویکریل
نخ بخیه ویکریل یک نخ مصنوعی و قابل جذب است. معمولاً برای زخم ها یا برش های بافت های داخلی بدن استفاده می‌شود، جایی که برداشتن بخیه های سنتی در بهبود زخم ها اختلال ایجاد می‌کند.
هدف از بخیه زدن، بسته نگه داشتن مرزهای زخم یا بریدگی تا زمانی است که التیام پیدا کند. بخیه‌های قابل جذب از جمله ویکریل در طول زمان توسط فرآیندهای طبیعی بدن تجزیه می‌شوند و نیازی به برداشتن ندارند. این امر آن را برای دوختن لایه های داخلی بافتی که در طی یک جراحی بریده شده یا تحت تأثیر یک آسیب عمیق قرار گرفته‌اند، ایده آل می‌کند.
نخ بخیه کرومیک
کتگوت یک نخ بخیه طبیعی قابل جذب است که در بسیاری از مناطق جهان محبوبیت پیدا کرده‌اند. نخ بخیه کتگوت عمدتاً در کشورهای در حال توسعه استفاده می‌شود، زیرا مقرون به صرفه است. این نخ بخیه مبتنی بر کلاژن خیلی سریع جذب بدن می‌شود و نیاز به برداشتن بخیه ها را از بین می‌برد.
بخیه‌های کتگوت کرومیک (نخ بخیه کرومیک) که با نمک های کروم درمان می‌شوند، عمر طولانی تری دارند و می‌توانند تا 90 روز باقی بمانند. این بخیه ها زمانی انتخاب می‌شوند که جراح نگران باشد که زخم قبل از جذب بخیه ها زمان لازم برای بهبودی نداشته باشد. در برخی موارد، بخیه های کتگوت کرومیک ممکن است به محض اینکه جراح از بهبودی زخم اطمینان یابد، برداشته شود. بنابراین بیمار خارش و سوزش مرتبط با جذب بخیه را تجربه نخواهد کرد.
سخن پایانی: نخ بخیه انواع مختلفی دارد که پزشک متخصص با توجه به نوع زخم و یا برش جراحی جهت بهبود می بایست نوع مناسب با آن را جهت بخیه زدن استفاده نماید.
